De leeskring bespreekt "Een zachte hand" van Leila Slimani.
“ Een zachte hand” van Leila Slimani, 9 october 2023
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Leila Slimani (°1981) is een Frans-Marokkaanse journaliste en schrijfster, woonde in Frankrijk, nu in Portugal. Met deze roman (Chanson douce) won ze in 2016 de Prix Goncourt.
Samenvatting.
Het boek begint al direct met 2 kinderen die vermoord worden zonder verdere details. Het zijn de kinderen van Myriam en Paul, de ouders die carrière maken als advocate en technieker. Maar met twee kinderen is dat niet evident. Dan komen ze terecht bij Louise die ze aannemen als oppas voor de kinderen. Louise doet werkelijk alles in het huishouden: kuisen, eten maken, de kinderen van en naar school brengen, kortom het is de perfecte nanny. Paul en Myriam zijn heel tevreden en ook de twee kinderen Mila en Adam zijn blij met Louise. Myriam die na de geboorte van de kinderen overspannen raakte was in de wolken met Louise, maar uiteindelijk liep het toch mis met Louise. Louise had zo haar eigen ideeën om alles te runnen, maar ze deed het met volle overtuiging, zodanig dat ze uiteindelijk heel sterk gehecht raakte aan het gezin en angst kreeg bij de gedachte dat dat eens zou eindigen. Die schrik kreeg ze meer en meer naargelang de kinderen ouder werden terwijl de spanning tussen Louise en de ouders begon op te lopen. Als ze op een feest Myriam en Paul intiem zag dansen bedacht ze een plan, er moest een derde kind komen in het gezin zodat alles nog een hele tijd door kon gaan. Ze deed er alles aan tot in het absurde toe maar dat kind kwam er niet, dus grote teleurstelling bij Louise die uiteindelijk kiest voor de kindermoord en zelfmoord die dan mislukt.
Citaat: terwijl ze Paul en Louise bekijkt tijdens het dansen “ze peinst dat ze uren naar hen zou kunnen kijken zonder er ooit genoeg van te krijgen. dat ze er tevreden mee is hen te zien leven en zelf in de schaduw te opereren om alles op rolletjes te laten verlopen en te voorkomen dat de mechaniek ooit vast loopt. Diep van binnen koestert ze de overtuiging, een schrijnende pijnlijke overtuiging, dat haar geluk aan hen toebehoort. Dat zij van hen is en Paul en Miriam van haar zijn.”
Conclusie:
Over de dood van de twee kinderen op de eerste pagina zonder meer uitleg, daar had ik moeite mee. Waarschijnlijk om de spanning er in te houden. Het gedrag van Louise was te perfect, dat kon zo niet blijven, daarom was het verhaal een beetje voorspelbaar. Ze was heel gesloten, zwijgzaam en zuinig. Ze geraakte te fel verstrengeld in de familie, was de perfecte nanny, dat kon zo niet blijven. Het boek leest heel gemakkelijk, geen moeilijke woorden. Het is geen groot literair werk. Spanning is er wel na de moord op de kinderen.
Michel Claes
